Γράφει ο Γιάννης Λάσκαρης-
Έχω περάσει το Κεφαλόβρυσο και στρίβω αριστερά ακολουθώντας την πινακίδα που προσδιορίζει το χωριό με το ιδιαίτερο όνομα ΚΟΥΛΚΑΔΑ. Έχω παρασυρθεί στη ζάλη των στροφών και έχω εισέλθει για τα καλά στα έγκατα της φύσης και του ανάγλυφου που χαρακτηρίζει αυτή την όμορφη περιοχή των Κοντοβουνίων. Ο δρόμος για το χωριό ανηφορικός σαν μαγνήτης με τραβά στα απόκρυφα του κατάφυτου όγκου. Έχω την αίσθηση πως έχω χαθεί αλλά αισθάνομαι και λυτρωμένος γιατί αν είναι να χαθώ εδώ ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Έχω φτάσει στην είσοδο του χωριού με τα τρεχούμενα νερά στη πετρόχτιστη βρύση δίπλα από την εκκλησία και ένα πανύψηλο δέντρο- όλα μαζί η επιτομή της ελληνικής υπαίθρου. Γνωρίζω πως εδώ δεν κατοικούν πάνω από πέντε άτομα και μου κάνει εντύπωση που συναντώ τον πρώτο κάτοικο. Διεισδύω στο χωριό γεμάτος ένταση και περιέργεια για το τι θα συναντήσω. Οσο μικρό και αν είναι όσο απομακρυσμένο και αν φαντάζει, είναι ένα χωριό με περιποιημένες αυλές πετρόχτιστα σπίτια σε άριστη κατάσταση και ελάχιστα ερειπωμένα. Φαίνεται πως υπάρχει αγάπη για αυτό το χωριό και φροντίδα. Στα ψηλά αγναντεύω και τη ΜΑΚΡΕΝΑ όπου ακόμη περιμένει να μπεί επιτέλους πίσσα στον χωματόδρομο να ενωθεί με την ΚΟΥΛΚΑΔΑ και να αναπτυχθεί περισσότερο η περιοχή. Θαυμάζω την αρχιτεκτονική αλλά και τις παρεμβάσεις των ντόπιων στα σπίτια που είναι αριστουργηματικές και καταβαίνω προς τον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ που με περιμένει ο παπα Γιάννης ένας άνθρωπος γεμάτος όρεξη για προσφορά και γνώσεις αλλά κυρίως τρόπους να προσεγγίζει τον συνάνθρωπο. Με ξεναγεί στο μικρό χωριουδάκι και ανταλλάσουμε κουβέντες με τους εναπομείναντες κατοίκους. Αν κάτι συγκρατώ εκτός της φυσικής ομορφιάς και της γαλήνης που απορρέει από το χωριό είναι ένα αίσθημα σιγουριάς και ελπίδας και αν κάτι με εντυπωσίασε από την παρέα των ανθρώπων αυτών είναι η έλλειψη φόβου και ανασφάλειας για το μέλλον. Είναι ολοφάνερο πως οι άνθρωποι της υπαίθρου και δεν χαλιναγωγούνται αλλά κυρίως έχουν τον δικό τους τρόπο να αγωνίζονται την υποκρισία των σειρήνων της παγκοσμιοποίησης και της τρομολογνείας. Φεύγω από την ανυπότακτη ΚΟΥΛΚΑΔΑ που απέχει 36 χιλιόμετρα από τη μητρόπολη του Δήμου Μεσσήνης με ανάμεικτα συναισθήματα με ανακούφιση που ανθίσταται της αιμορραγίας που μαστίζει την ύπαιθρο, στενοχώρια που οι καιροί δεν μας επιτρέπουν ένα γρήγορο και μαζικό συναπάντημα και μια πικρία που τέτοια πολιτιστικά διαμάντια, χωριά πρότυπα σε αρχιτεκτονική και ομορφιά να μην είναι επισκέψιμα και να μπορούν να συντηρήσουν οικογένειες. Γιατί εδώ είναι το ταξίδι αλλά και το νόημα της αυθεντικής ζωής εδώ στη ΚΟΥΛΚΑΔΑ και σε όλα τα χωριά που ατενίζουν την μικροψυχία και την ανθρώπινη φιλοδοξία σχεδόν περιπαικτικά.
Για τη σειρά «Εντυπώσεις»-Στην ομορφιά που χάνεται: Νοέμβριος 2020
